Pink Lizard: the saga continues

Sanja lag al wekenlang te woelen in zijn hemelbed met witte kanten draperieën. De slaap vatten lukte niet, wat hij ook probeerde: de ramen open, weer dicht, een slokje, water ... beelden van diepe, roestbruine en okeren canyons spookten door zijn hoofd. Woeste, schuimende rivieren. Loodrechte rotswanden vol fossielen uit Jura en Krijt. Steenlawines die met donderend geraas in de rivier stortten. En temidden van dat natuurgeweld, een klein groepje dappere mannen die zich onstuitbaar een weg baanden doorheen de wildernis. Zuchtend draaide Sanja zich om. Nog honderdentwee dagen ...

Zes mannen. Rauw vlees. Vuurwater. Het avontuur kon beginnen. Bij het invallen van de nacht werden de vuren ontstoken. Uit de duisternis van het woud werd hout aangesleept door Jurgen. Keer op keer. Meer hout, hele boomstammen, het vuur moest een hele nacht lang de demonen verjagen. Wieland gooide hompen vlees op het vuur. De honger raasde. Koenraad sleepte vaten met drank aan, ijzeren kroezen werden geheven en naar dorstige lippen gebracht. Op helse, beukende ritmes werd een woeste sjamanendans ingezet, de camera van Guido zoemde ongenadig. Ook Fred, die zich aanvankelijk afzijdig hield, in gedachten verzonken over mammoetjacht en wilde amazones, sprong in de kring. Mochten de goden Bhâr en Nuksj ons goedgezind zijn ...

Een zonnestraal priemde doorheen het groene bladerdak. Een bosduif roekoede. Moeizaam krabbelden de mannen recht. De ijzersmaak in hun monden was niet te harden. Gelukkig was het water fris. Sanja nam het voortouw, een schorre kreet: “volg mij”. Koenraad, grommend, moest wakker gepord werden met het heft van de speer: geen medelijden, voort, voort ... Na uren stappen, ondraaglijke honger. Geen wild te zien. Ook een groepje schaarsgeklede, uitnodigende strijdsters uit Batavië kon nauwelijks nog de aandacht trekken. Alleen Jurgen deed een vergeefse poging om zich te vergrijpen, maar de overmacht was te sterk. Sanja rolde een diep ravijn in. “Hierheen”. Het instinct van Wieland liet hem niet in de steek. “Pas op”. Een wurgslang, drie meter lang, Guido in haar greep, een arm half opgeslokt. Een krachtige zwaardslag. Dorst. Dórst.

Epiloog

De mede stroomde bij beken aan de voet van de donderende waterval. Het reisdoel was bereikt. Melancholie sloeg toe. Fred kon alleen nog denken aan zijn achtergebleven geliefde. Guido aan zijn rustige hobbithoeve in de Gouw. Wieland aan de val van Sanja die hij niet had kunnen vermijden. Koenraad aan de woeste krijgsdans die hij die avond in Oostende nog moest bijwonen. Jurgen aan de hoogblonde Bataafse krijgsters die hij zo jammerlijk had laten gaan. En Sanja? Aan de volgende saga ...